Wanneer ik in de spiegel kijk, zie ik rimpels. Van binnen voel ik me jong en over het algemeen evenwichtig. Het lijkt alsof mijn gezicht niet past bij hoe ik me voel.

Toen ik van buiten ook nog jong was, Was ik minder evenwichtig. Ik ging van binnen alle kanten uit. In mijn puberteit kon ik super blij zijn. Je wilde dat dat altijd zou blijven duren.  Maar soms had ik het gevoel niet dieper te kunnen zinken. Zo diep dat je dacht dat het nooit over zou gaan. Ook dat nare gevoel ging weer over.

Als peuter en kleuter heb ik onbevangen de wereld ontdekt. De vreugde was groot en de pijn snel vergeten. “Kusje erop! Over.”.

De puber in mij hoeft denk ik niet meer, maar het kind in mij? Laat maar komen! En mijn rimpels? Dat is zo als het is!