Ik durf mij uit te spreken en duidelijk te zijn. Ik vind dat een mooie eigenschap.

Vroeger had ik een grote mond, dat vond ik toen ook een mooie eigenschap. Terugkijkend heb ik veel geleerd. Ik voel het verschil tussen roepen wat er anders moet en het aangeven waar ik behoefte aan heb.

Wanneer ik nu luister naar mensen die hun mening geven, hoor ik vaak hard roepen en een verlangen: luister naar mij!
Wanneer ik zie dat mensen niet voor hun mening durven uit te komen, is dat vaak om de ander niet te kwetsen. Daarbij vergeten ze hun eigen grenzen en eigen behoeften.

Hoe mooi zou het zijn wanneer we allemaal zouden proberen om duidelijk naar ons zelf en een ander te zijn door onze eigen behoeften uit te spreken.

Wanneer spreek jij uit wat je fijn zou vinden?