Ooit was ik eerlijk, recht voor z’n raap. Dat is veranderd nadat ik mijn toen 10-jarige zoon had verteld dat ik zijn cadeau niet mooi vond.

Hij kwam enthousiast terug van de kermis, bij het rad van fortuin had hij een prijs gewonnen. Een driearmige kandelaar waarin waxinelichtjes pasten. Ik ben niet van de kaarsjes, hoewel ik  een uitzondering maak voor de maand december en zwoele zomeravonden. De kandelaar was te groot en ik vond hem niet mooi. Dat laatste heb ik hem verteld. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een stralend gezicht zo snel heb zien veranderen. De teleurstelling was erg groot.
Te laat realiseerde ik me dat ik helemaal aan het feit voorbij was gegaan dat hij speciaal een cadeau voor mij had uitgezocht. Hij had tenslotte ook iets voor zichzelf kunnen uitkiezen. Hij was zo trots en blij.
Ik ben nog steeds eerlijk, nu met empathie. Wanneer ik het over kon doen zou ik zeggen. “Een cadeau speciaal voor mij, dat vind ik heel erg lief van jou.” In dit geval was de kaarsenstandaard niet belangrijk, de stralende lach die telde, want die kan ik mij nog steeds herinneren. “Dank je wel.”

Pas met terugwerkende kracht kun je zeggen of een beslissing juist was. Het helpt niet om te blijven treuren of je schuldig te voelen over dat wat is geweest. Door te reflecteren en leren van je gedrag verander je. De Lemniscaat Loop kan je hierbij helpen. Schrijf de woorden “eerlijk” en “sociaal wenselijk” op een briefje. Leg de briefjes ongeveer drie meter uit elkaar of wat goed voelt. Loop nu een lemniscaat, een achtje, om de briefjes en voel wat het met je doet.